Μόνο το ΔEE είναι αρμόδιο να κρίνει μια πράξη της ΕΕ ως αντίθετη στο ενωσιακό δίκαιο - Ανακοίνωση για την απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου

Ανακοίνωση σχετικά με την απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για το πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων στις δευτερογενείς αγορές (PSPP) το 2015 της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εξέδωσε το Δικαστήριο της ΕΕ. Η ανακοίνωση αναφέρει τα ακόλουθα:

«Η Διεύθυνση Επικοινωνίας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγινε αποδέκτης πολλών ερωτημάτων σχετικά με την απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου της 5ης Μαΐου 2020 με αντικείμενο το πρόγραμμα PPSP της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Οι υπηρεσίες του θεσμικού οργάνου ουδέποτε σχολιάζουν απόφαση εθνικού δικαστηρίου. 

Ως γενική παρατήρηση, υπενθυμίζεται ότι, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, η προδικαστική απόφαση του Δικαστηρίου δεσμεύει το εθνικό δικαστήριο όσον αφορά την επίλυση της διαφοράς της κύριας δίκης[1] . 

Προκειμένου να εξασφαλιστεί η ομοιόμορφη εφαρμογή του δικαίου της Ένωσης, το Δικαστήριο, το οποίο ιδρύθηκε από τα κράτη μέλη για τον σκοπό αυτόν, είναι το μόνο αρμόδιο να διαπιστώσει ότι μια πράξη θεσμικού οργάνου της Ένωσης είναι αντίθετη στο ενωσιακό δίκαιο. 

Τυχόν αποκλίσεις μεταξύ των δικαστηρίων των κρατών μελών όσον αφορά το κύρος των πράξεων των θεσμικών οργάνων θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την ενότητα της έννομης τάξης της Ένωσης και να θίξουν τη θεμελιώδη αρχή της ασφάλειας του δικαίου[2] . Όπως και οι λοιπές αρχές των κρατών μελών, τα εθνικά δικαστήρια είναι υποχρεωμένα να εγγυώνται την πλήρη αποτελεσματικότητα του δικαίου της Ένωσης[3] . 

Μόνον κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να διασφαλισθεί η ισότητα των κρατών μελών εντός της Ένωσης την οποία τα ίδια έχουν δημιουργήσει. Το θεσμικό όργανο δεν πρόκειται να προβεί σε άλλη δήλωση επί του θέματος αυτού».
_____________

[1] Απόφαση του Δικαστηρίου της 14ης Δεκεμβρίου 2000, Fazenda Pública (C-446/98, σκέψη 49)

[2] Απόφαση του Δικαστηρίου της 22ας Οκτωβρίου 1987, Foto-Frost (C-314/85, σκέψεις 15 και 17).

[3] Απόφαση του Δικαστηρίου της 4ης Ιουλίου 2006, Αδενέλερ κ.λπ. (C-212/04, σκέψη 122).