Απόρριψη προσφυγής συζύγου Ευρωπαίου πολίτη που του απαγορεύθηκε να εισέλθει και να παραμείνει στην Κύπρο

To Διοικητικό Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή ενός υπηκόου της Συρίας που η σύζυγός του είναι Ευρωπαία πολίτης και ζητούσε να φιλοξενηθεί από αυτή στην Κύπρο, ωστόσο οι Αρχές του αρνήθηκαν την είσοδο στη Δημοκρατία. (απόφαση της 6ης Σεπτεμβρίου/υπόθεση αρ. 196/2013).

Ο Σύριος που κατείχε Ελληνική άδεια παραμονής ως σύζυγος Ευρωπαίας πολίτη, αφίχθηκε στην Κύπρο και κατά τον έλεγχο διαβατηρίου, ανέφερε στις αρχές ότι επρόκειτο να φιλοξενηθεί στην Κύπρο από κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Σε επικοινωνία των αρχών με το πρόσωπο που κατονόμασε ο Σύριος, αυτό αρνήθηκε ότι γνώριζε για την άφιξη του και κατόπιν παραδέχτηκε στις αρχές ότι έφτασε στην Κύπρο με πρόθεση να εργαστεί σε καράβι τα στοιχεία του οποίου δεν προσδιόρισε και συνεπώς οι αρχές δεν επέτρεψαν την είσοδο του και εν συνεχεία επιβιβάστηκε σε αεροπλάνο και επέστρεψε στην Αθήνα.

Ο αιτητής προέβαλε ως λόγους ακυρότητας την παραβίαση του περί του Δικαιώματος των πολιτών της Ένωσης και των Μελών των οικογενειών τους να κυκλοφορούν και να διαμένουν ελεύθερα στη Δημοκρατία Νόμου, Ν.7(Ι)/2007, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, πλάνη περί τον νόμο και τα πράγματα, έλλειψη αιτιολογίας και παράβαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης.

Σύμφωνα με το άρθρο 4(1) του παραπάνω Νόμου, ο τελευταίος εφαρμόζεται σε κάθε πολίτη της Ένωσης, ο οποίος αφίκνειται ή διαμένει στη Δημοκρατία καθώς και στα μέλη της οικογένειάς του, ανεξαρτήτως ιθαγένειας, που τον συνοδεύουν κατά τη μετάβασή του στη Δημοκρατία ή που αφίκνεινται στη Δημοκρατία για να τον συναντήσουν.»

Επίσης, σημειώνει το Δικαστήριο, ότι όπως προκύπτει από το λεκτικό του άρθρου 8 του Νόμου, για να έχει δικαίωμα διαμονής στη Δημοκρατία μέλος της οικογένειας πολίτη της Ένωσης θα πρέπει να «συνοδεύουν ή αφίκνεινται για να συναντήσουν τον πολίτη της Ένωσης.» 

Στην προκείμενη περίπτωση, αναφέρει το Δικαστήριο, «ο αιτητής αφίχθηκε μόνος του στην Κύπρο και χωρίς σκοπό να συναντήσει τη σύζυγό του. Συνεπώς, δεν είχε σύμφωνα με τον Νόμο δικαίωμα διαμονής στην χώρα. Κατ' επέκταση, εφόσον δεν είχε δικαίωμα διαμονής σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου, δεν θα μπορούσε να έχει ούτε δικαίωμα εισόδου αφού το ένα συνιστά προϋπόθεση του άλλου….Επομένως, δεν διαπιστώνω κάποια πλάνη από πλευράς των καθ' ων η αίτηση, ούτε παραβίαση των προνοιών του Νόμου ή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ως η εισήγηση του αιτητή. Ούτε έλλειψη αιτιολογίας φαίνεται να υπάρχει».

Κατόπιν αυτού, η προσφυγή απορρίφθηκε με €1400 έξοδα υπέρ των καθ' ων η αίτηση και εναντίον του αιτητή. (δημοσίευση απόφασης: cylaw.org)