Έφεση κατά καταδικαστικής απόφασης μετά από παραδοχή εξέτασε
το Ανώτατο Δικαστήριο. Συγκεκριμένα, ο εφεσείων, παρά την παραδοχή του σε
κατηγορία για μεταφορά αλκοολούχων ποτών καθ΄οδόν προς αθλητικό χώρο, κατά
παράβαση του άρθρου 55(β) του περί Πρόληψης και Καταστολής της Βίας στους
Αθλητικούς Χώρους Νόμου, Ν. 48(Ι)/2008, ζήτησε ακολούθως δια του δικηγόρου του
να μην του επιβληθεί ποινή, επειδή η εν λόγω πρόνοια αντίκειται προς τα Άρθρα
23 και 28 του Συντάγματος.
Όπως αναφέρεται στην απόφαση του Εφετείου της 20ης Δεκεμβρίου 2017 (αρ.έφεσης 183/16), «το πρωτόδικο
Δικαστήριο ενόψει της εξέλιξης αυτής όφειλε να καταγράψει μη παραδοχή, εφόσον,
εάν η εν λόγω πρόνοια όντως θα αντίκειτο στο Σύνταγμα, τότε τα γεγονότα που
εκτίθενται στο κατηγορητήριο δεν θα αποκάλυπταν ποινικό αδίκημα. Αντί
τούτου, εξέτασε την εισήγηση, εκκρεμούσης της παραδοχής και απορρίπτοντάς την,
επέβαλε ποινή».
Η εφετειακή απόφαση κάνει λόγο για «δικονομική σύγχυση» από
την οποία προέκυψε η παραπάνω πρωτόδικη απόφαση και έκανε δεκτό ότι μπορεί να
ασκηθεί η εξουσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου να δεχθεί έφεση κατά καταδίκης μετά
από παραδοχή, η οποία διέπεται από τις πρόνοιες του άρθρου 135 του περί
Ποινικής Δικονομίας Νόμου.
Το Εφετείο περαιτέρω διέκρινε την υπό κρίση περίπτωση από
την υπόθεση Ορφανίδης κ.α. ν. Αστυνομίας (1999)
2 ΑΑΔ 168, που επίσης αφορούσε έφεση μετά από καταδίκη κατόπιν παραδοχής,
όπου το ζήτημα της αντισυνταγματικότητας του επίμαχου νόμου τέθηκε για πρώτη
φορά στο στάδιο της έφεσης, η οποία κρίθηκε, ως εκ τούτου, απαράδεκτη.
Σύμφωνα με το Εφετείο, η ουσία της έφεσης είναι ότι το άρθρο
55(β) παραβιάζει το Άρθρο 23 του Συντάγματος το οποίο προστατεύει την ατομική
ιδιοκτησία και το Άρθρο 28 που κατοχυρώνει την αρχή της ισότητας ως ατομικό
δικαίωμα.
«Το Άρθρο 23», όπως διευκρινίζεται στην απόφαση, «αναφέρεται
σε στέρηση ή περιορισμό του δικαιώματος ιδιοκτησίας. Εν προκειμένω ούτε
στέρηση, μήτε περιορισμός υπό οποιαδήποτε μορφή προβλέπεται δια του
Νόμου. Απλώς απαγορεύεται η μεταφορά καθ΄οδόν προς ή από τον αθλητικό
χώρο ή στην αμέσως γειτνιάζουσα περιοχή. Όμως, στην πράξη, ανέφερε ο
ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσείοντα, οι αστυνομικοί δεν άφησαν τον πελάτη του
να μεταφέρει εντός του γηπέδου ένα ανοικτό τενεκεδάκι μπύρας που κρατούσε και
όταν ο αγώνας έληξε δεν είχε πλέον σημασία να αναζητήσει και να πάρει μαζί του
το ανοιγμένο για τόσο χρόνο τενεκεδάκι μπύρας. Δεν θεωρούμε ότι τίθεται
ζήτημα στέρησης εκ του Νόμου, ή περιορισμού του δικαιώματος ατομικής
ιδιοκτησίας».
Η απόφαση του Εφετείου καταλήγει ότι «η εφαρμογή του Νόμου
εγείρει ζήτημα άνισης μεταχείρισης. Η ίση μεταχείριση έχει ως γνώμονα την
ουσιαστική ομοιογένεια ατόμων ή πραγμάτων. Εν προκειμένω, τέτοια
ομοιογένεια δεν υπάρχει, αφενός, μεταξύ φιλάθλων που προσέρχονται τηρώντας τους
νόμους, την τάξη και την ευπρέπεια για να απολαύσουν ήσυχα ένα αθλητικό αγώνα
και γενικά μεταξύ προσώπων που τηρούν τους νόμους και αφ΄ετέρου, προσώπων που
παραβιάζουν τους νόμους». Ενόψει του παραπάνω σκεπτικού η έφεση απορρίφθηκε. (δημοσίευση απόφασης:cylaw.org)
Σχόλια