Ισχυρίστηκε ότι αντί βενζίνης έβαλαν στο αυτοκίνητό του πετρέλαιο και αυτό έπαθε ζημιά. Το Εφετείο δικαίωσε το πρατήριο καυσίμων

Απορρίφθηκε και σε δεύτερο βαθμό από το Εφετείο η απαίτηση οδηγού κατά πρατηρίου καυσίμων, τους υπαλλήλους του οποίου κατηγόρησε ότι αντί να βάλουν στο όχημά του βενζίνη, έβαλαν πετρέλαιο, με αποτέλεσμα να προκληθούν βλάβες στο αυτοκίνητο.

Συγκεκριμένα η απαίτηση του Ενάγοντα/Εφεσείοντα ήταν ύψους 1.704,50 ΛΚ ως ειδικές ζημιές και αποζημιώσεις, ενώ η εταιρία πώλησης βενζίνης αρνήθηκε την αγωγή του οδηγού.

Το πρωτόδικο Δικαστήριο παρέθεσε περίληψη της μαρτυρίας των μαρτύρων και των δύο πλευρών και αξιολόγησε τη μαρτυρία όλων των μαρτύρων με κριτήριο, όπως είπε, την όλη συμπεριφορά και στάση τους στο εδώλιο του μάρτυρα, αλλά και το περιεχόμενο της μαρτυρίας τους, σε συνάφεια με το περιεχόμενο των τεκμηρίων που κατατέθηκαν ενώπιον του. Ωστόσο έκανε δεκτή τη μαρτυρία των μαρτύρων υπεράσπισης, εκ των οποίων ο ένας ήταν πραγματογνώμονας μηχανικός με εμπειρία 40 ετών.

Όπως αναφέρεται στην απόφαση του Εφετείου της 26ης Φεβρουαρίου 2018 (αρ.έφεσης 74/12), «το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Ενάγων-Εφεσείων απέτυχε να αποδείξει την υπόθεση του.  Οι αντλίες του πρατηρίου καυσίμων των Εναγομένων, με τις οποίες χορηγείτο βενζίνη, ήταν πιο λεπτές από ότι οι αντλίες χορήγησης πετρελαίου και τούτο για να αποφεύγεται το ενδεχόμενο εισδοχής αντλίας πετρελαίου σε ντεπόζιτο βενζίνης.  Το ότι, σύμφωνα με τον αξιόπιστο ΜΕ4, η μηχανή του οχήματος του Ενάγοντα μύριζε πετρέλαιο, δεν ήταν αρκετή μαρτυρία για να αποδειχθεί ότι σ' αυτό χορηγήθηκε πετρέλαιο εξαιτίας της αμέλειας οποιουδήποτε υπαλλήλου των Εναγομένων-Εφεσιβλήτων.  Επιπρόσθετα, όπως είπε ο ΜΕ4, αν τοποθετούνταν οι ποσότητες καυσίμων που ανέφερε ο Ενάγοντας, το όχημα του θα μπορούσε να διανύσει μόνο απόσταση μεταξύ πέντε μέχρι δέκα χιλιομέτρων, ενώ η απόσταση από την Πάφο μέχρι τον Ύψωνα που διένυσε το όχημα του Ενάγοντα, ήταν πολύ μεγαλύτερη.  Εν όψει των προαναφερομένων, το πρωτόδικο Δικαστήριο συμπέρανε ότι δεν μπορούσε να προβεί σε εύρημα ότι στο όχημα του Ενάγοντα τοποθετήθηκε πετρέλαιο αντί βενζίνης. Αφού, στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο αστικό αδίκημα της αμέλειας, με βάση τα άρθρα 51 και 57 του περί αστικών αδικημάτων νόμου, κεφαλαίου 148, και στην υπόθεση Μακρίδης v. Dharaghji (1990) 1 A.A.Δ. 1013, σελ. 1024, κατέληξε ότι ο Ενάγοντας απέτυχε να αποδείξει την αιτία της αγωγής του αλλά και τις ζημιές του και, επομένως, απέρριψε την αγωγή του με έξοδα εις βάρος του».

Στην ένδικη έφεση ο ενάγων προέβαλε τους εξής λόγους:

1. Ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα θεώρησε ότι δεν αποδείχθηκε αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της αμέλειας των Εναγομένων και της ζημιάς του Ενάγοντα.

2. Ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα αξιολόγησε τη μαρτυρία των μαρτύρων του Ενάγοντα και των Εναγομένων.

3. Ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα παρέλειψε να αναφερθεί στη μαρτυρία σε συσχετισμό με τα δικόγραφα και

4. Ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα αποφάσισε να καταδικάσει τον Ενάγοντα στα έξοδα της πρωτόδικης διαδικασίας.

Το Εφετείο διαπίστωσε ότι η αξιολόγηση της μαρτυρίας των μαρτύρων και των δύο πλευρών έγινε από το πρωτόδικο Δικαστήριο με προσοχή και αιτιολογήθηκε επαρκώς.  Για τη μαρτυρία του πραγματογνώμονα έκρινε ότι ότι «επρόκειτο για μαρτυρία και γνώμη πραγματογνώμονα, την οποία το πρωτόδικο Δικαστήριο θεώρησε ως αιτιολογημένη.  Θεώρησε, δηλαδή, ότι ως πραγματογνώμονας μάρτυρας έδωσε στο Δικαστήριο τα στοιχεία επί των οποίων βάσισε την γνώμη του». 

Ενόψει αυτού το Εφετείο συμφώνησε με το πρωτόδικο συμπέρασμα «ότι ο Ενάγων-Εφεσείων απέτυχε να αποδείξει οποιανδήποτε αμέλεια εκ μέρους των Εναγομένων - Εφεσιβλήτων και απέτυχε να αποδείξει, κατ' επέκταση, και οποιανδήποτε αιτιώδη συνάφεια μεταξύ της, κατ' ισχυρισμό, αμέλειας των Εναγομένων - Εφεσιβλήτων και της ζημιάς που, κατ' ισχυρισμό, υπέστη, την οποία επίσης δεν απέδειξε με αποδεκτή μαρτυρία.  Η αξιολόγηση της μαρτυρίας και τα ευρήματα του πρωτόδικου Δικαστηρίου ήταν μέσα στα πλαίσια των δικογράφων και η διαταγή για έξοδα εις βάρος του Ενάγοντα - Εφεσείοντα ήταν, υπό τις περιστάσεις, απόλυτα δικαιολογημένη, εφόσον, κατά γενικό κανόνα, τα έξοδα ακολουθούν το αποτέλεσμα και, στην προκείμενη περίπτωση, δεν υπήρχε οποιοσδήποτε λόγος να μην ακολουθηθεί ο γενικός κανόνας».

Για τους λόγους αυτούς το Εφετείο απέρριψε την έφεση με έξοδα 1.500 ευρώ εις βάρος του εφεσείοντα. (δημοσίευση απόφασης: cylaw.org)