Το Ανώτατο Δικαστήριο παραμέρισε την πρωτόδικη απόφαση
Επαρχιακού Δικαστηρίου και εξέδωσε Προνομιακό Ένταλμα Certiorari, με το
οποίο ακυρώνεται το προσωρινό Ένταλμα Σύλληψης που εκδόθηκε εναντίον της
Αιτήτριας – Εφεσείουσας. (πολ.έφεση 151/2019, απόφαση της 6.9.2019)
Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, στις 6.2.2019, εκδόθηκε
από Επαρχιακό Δικαστή, προσωρινό ένταλμα σύλληψης εναντίον της Εκζητούμενης -
Εφεσείουσας, Ρωσίδας υπηκόου, δυνάμει του άρθρου 8(1)(β) του Περί Φυγοδίκων
Νόμου του 1970 (Ν. 97/1970).
Σύμφωνα με το ένταλμα, η Εκζητούμενη - Εφεσείουσα
καταζητείτο από τις Αρχές της Ρωσίας, για ποινική δίωξη, δυνάμει εντάλματος
σύλληψης, που εκδόθηκε από Δικαστήριο στη Ρωσία, στις 20.10.2017, και αφορούσε
αδίκημα απόπειρας απάτης σοβαρής μορφής, κατά παράβαση του Ρωσικού Ποινικού
Κώδικα, που, ταυτόχρονα, συνιστά και παραβάσεις διαφόρων προνοιών του Κυπριακού
Ποινικού Κώδικα, Κεφ.154.
Άδεια για την καταχώρηση Αίτησης για Προνομιακό Ένταλμα Certiorari,
δόθηκε στη βάση του ότι, δυνάμει του προαναφερόμενου άρθρου του Νόμου 97/70 (ο
Νόμος) ένα τέτοιο ένταλμα θα έπρεπε να είχε εκδοθεί από Πρόεδρο Επαρχιακού
Δικαστηρίου και όχι από Επαρχιακό Δικαστή, όπως συνέβη και στην προκείμενη
περίπτωση.
Εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, καταχωρήθηκε Ένσταση, την
οποία ωστόσο απέρριψε το Ανώτατο.
Αναφέρει το Δικαστήριο:
«Μελετήσαμε με πολλή προσοχή όλα τα ενώπιον μας στοιχεία,
υπό το φως των ικανών αγορεύσεων των ευπαιδεύτων συνηγόρων των διαδίκων.
Συμφωνούμε με την Εφεσείουσα, ως προς τον πρώτο λόγο έφεσης της. Ο Επαρχιακός
Δικαστής, ο οποίος εξέδωσε το προσωρινό Ένταλμα Σύλληψης, στις 6.2.2019,
στερείτο δικαιοδοσίας, δυνάμει του Νόμου, να το πράξει. Ο Νόμος, ρητώς,
προβλέπει, στο άρθρο 8(1)(β), ότι, τέτοιο ένταλμα θα έπρεπε να είχε εκδοθεί από
Πρόεδρο Επαρχιακού Δικαστηρίου και όχι από Επαρχιακό Δικαστή. Θεωρούμε ότι,
η έλλειψη δικαιοδοσίας, εκ μέρους του Επαρχιακού Δικαστή, να εκδώσει το
προαναφερόμενο προσωρινό Ένταλμα Σύλληψης εναντίον της Αιτήτριας - Εφεσείουσας,
επέφερε, εξ' υπαρχής, ακυρότητα του Εντάλματος και η ακυρότητα αυτή δεν
μπορούσε να επηρεαστεί καθ' οιονδήποτε τρόπο από τη στάση της Αιτήτριας -
Εφεσείουσας, η οποία δεν ήγειρε ένσταση και συμμετείχε στη διαδικασία ενώπιον
του Επαρχιακού Δικαστηρίου. Η έλλειψη δικαιοδοσίας δεν είναι κάτι το
οποίο θεραπεύεται από τη μη υποβολή ένστασης ή ακόμα και τη συγκατάθεση του
επηρεαζομένου. Επομένως, και με όλο τον προσήκοντα σεβασμό, θεωρούμε ότι, το
πρωτόδικο Δικαστήριο έσφαλε αναφορικά με το ζήτημα αυτό. Διαφωνούμε, επίσης, με
το πρωτόδικο Δικαστήριο και ως προς το ότι η μεταγενέστερη εξουσιοδότηση του
αρμοδίου Υπουργού θεράπευσε, ουσιαστικά, αναδρομικά, την έλλειψη δικαιοδοσίας.
Υπό τις περιστάσεις αυτές, το πρωτόδικο συμπέρασμα ότι, με τη συμπεριφορά της,
η Αιτήτρια - Εφεσείουσα, παραιτήθηκε από το δικαίωμα διεκδίκησης θεραπείας όσον
αφορά τη νομιμότητα του προσωρινού εντάλματος, δεν μπορεί να ευσταθήσει. Τέτοια
προσέγγιση θα ισοδυναμούσε με θεραπεία μιας, εξ' υπαρχής, ακυρότητας». (δημοσίευση
απόφασης: cylaw.org)
Σχόλια