Ερμηνεία της Διαταγής 57 των Θεσμών Πολ.Δικονομίας: Το Δικαστήριο δέχτηκε παράταση του χρόνου καταβολής εξόδων που τέθηκε ως όρος για παραμερισμό απόφασης
Σημαντική απόφαση[1] εξέδωσε το Επαρχιακό
Δικαστήριο Λεμεσού, ερμηνεύοντας τη Διαταγή 57 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Συγκεκριμένα η υπόθεση αφορούσε αίτηση του εναγομένου για παράταση του χρόνου
πληρωμής των εξόδων που εγκρίθηκαν και που η πληρωμή τους τέθηκε ως όρος για
τον παραμερισμό ερήμην του εναγομένου εκδοθείσας απόφασης μετά από σχετικό
διάταγμα που εκδόθηκε.
Το Δικαστήριο δέχτηκε την αίτηση παράτασης, παρότι
το διάταγμα του Δικαστηρίου δεν εκδόθηκε εκ συμφώνου αλλά μετά από ακρόαση και
παρότι η προθεσμία που επιδιώκεται να παραταθεί δεν καθορίζεται στους θεσμούς
αλλά στο διάταγμα του Δικαστηρίου για παραμερισμό της ερήμην εκδοθείσας
απόφασης.
Όπως αναφέρεται στην απόφαση, το Δικαστήριο μετά την άσκηση της
εξουσίας του να καθορίσει τον αρχικό χρόνο πληρωμής των εξόδων, διατηρεί
σύμφωνα με την υπόθεση Επίσημος Παραλήπτης ν. Γενικές Ασφάλειες
Κύπρου, την εξουσία του για περαιτέρω διαδικαστικές ρυθμίσεις. Το
Δικαστήριο επιπλέον έκρινε ότι η αιτούμενη παράταση θα μπορούσε να διαταχθεί
και στην βάση των συμφυών εξουσιών του Δικαστηρίου, παραπέμποντας στην
υπόθεση Αυξεντίου ν. Σάββα (2003)
1Γ Α.Α.Δ 1963, ακόμα και αν γίνει δεκτό ότι η Δ.57 Θ.2 έχει
εφαρμογή μόνο όπου ο χρόνος καθορίζεται από τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας
και όχι σε άλλες περιπτώσεις.
Ακολουθεί το κύριο μέρος της απόφασης:
«Στις 15.9.2016 εκδόθηκε ερήμην του εναγόμενου λόγω
παράλειψης καταχώρισης εμφάνισης, απόφαση για το ποσόν των €717.019,39 πλέον
τόκους και έξοδα. Διατάχθηκε επίσης η εκποίηση δύο ακινήτων που είχαν
υποθηκευτεί προς όφελος της ενάγουσας για εξασφάλιση του εξ αποφάσεως χρέους.
Ο εναγόμενος καταχώρισε στις 27.10.2016 αίτηση για
παραμερισμό της πιο πάνω απόφασης που εκδόθηκε στην απουσία του. Μετά από
ακρόαση της αίτησης, εκδόθηκε διάταγμα για παραμερισμό της πιο πάνω απόφασης.
Επιπλέον τέθηκε όρος για τον παραμερισμό της απόφασης όπως ο εναγόμενος
πληρώσει στην ενάγουσα, τόσον τα έξοδα της αγωγής που χάνονται από τον
παραμερισμό, όσον και τα έξοδα της αίτησης παραμερισμού, εντός 14 ημερών από
την κοινοποίηση τους σε αυτόν ή τον δικηγόρο του.
Είναι παραδεκτό ότι στις 14.12.2017 τα πιο πάνω έξοδα
υπολογίστηκαν από τον Πρωτοκολλητή και εγκρίθηκαν από το Δικαστήριο στο ποσό
των €2.945,00 πλέον νόμιμο τόκο, πλέον Φ.Π.Α επί του ποσού των €2.902,00. Ο εν
λόγω κατάλογος, κοινοποιήθηκε στους δικηγόρους του εναγομένου στις 21.12.2017.
Είναι επίσης παραδεκτό ότι ο εναγόμενος παρέλειψε να πληρώσει οποιοδήποτε ποσό
έναντι των εξόδων εντός των 14 ημερών, κατά παράβαση του διατάγματος του
Δικαστηρίου για παραμερισμό της απόφασης.
Στη συνέχεια, ο εναγόμενος καταχώρισε στις 5.1.2018 την
παρούσα αίτηση, με την οποία ζητά την έκδοση διατάγματος για παράταση του
χρόνου πληρωμής των πιο πάνω εξόδων. Στην ένορκη δήλωση που συνοδεύει την
αίτηση, ο εναγόμενος επικαλείται το γεγονός ότι ήταν άνεργος και μόλις πρόσφατα
κατάφερε να εξεύρει εργασία. Ο μισθός του είναι πολύ χαμηλός και γι' αυτό
χρειάζεται παράταση χρόνου για 30 ημέρες από τη σύνταξη του διατάγματος ώστε να
καταφέρει να συμμορφωθεί με τη διαταγή για πληρωμή των εξόδων.
Αναφέρει επίσης ότι δεν ενημερώθηκε έγκαιρα από την δικηγόρο
του για το ύψος του ποσού των εξόδων, η οποία απουσίαζε με άδεια λόγω των
εορτών των Χριστουγέννων. Ενημερώθηκε τελικά στις 27.12.2017 και λόγω του
σύντομου χρονικού διαστήματος που παρέμενε δεν είχε την δυνατότητα να καταβάλει
το ποσόν.
Η ενάγουσα-καθ' ης η αίτηση καταχώρισε ένσταση στην έγκριση
του αιτήματος. Κύριο επιχείρημα της ένστασης, είναι ότι οι πρόνοιες της Δ.57 επί της
οποίας στηρίζεται η αίτηση, παρέχουν τη δυνατότητα παράτασης του χρόνου που
καθορίζεται στους ιδίους τους θεσμούς και όχι για προθεσμίες που καθορίζονται
σε δικαστικό διάταγμα όπως η παρούσα.
Ως εκ τούτου η μη συμμόρφωση με τις προθεσμίες της δικαστικής
απόφασης ημερ. 27.10.2017 για καταβολή των εξόδων δεν συνιστά απλή παρατυπία.
Ως αποτέλεσμα η παρούσα διαδικασία είναι λανθασμένη αφού το αιτούμενο διάταγμα
δεν μπορεί να εκδοθεί.
Αναφέρεται επίσης στους λόγους ένστασης ότι ουσιαστικά με
την παρούσα αίτηση του, ο εναγόμενος ζητά τροποποίηση της δικαστικής απόφασης,
γεγονός που είναι ανεπίτρεπτο και ούτε εμπίπτει στην εμβέλεια της Δ.57…
Η αίτηση στηρίζεται στην Δ.57 και επί των
γενικών εξουσιών του Δικαστηρίου. Σχετικός είναι ο Θεσμός 2 της Δ.57 που έχει ως
εξής:
«A Court or Judge shall have power to enlarge or abridge
the time appointed by these rules, or fixed by any order enlarging time, for
doing any act or taking any proceeding, upon such terms (if any) as the justice
of the case may require, and any such enlargement may be ordered although the
application for the same is not made until after the expiration of the time
appointed or allowed: provided that when the time for delivering any pleading
or document or filing any affidavit, answer or document, or doing any act is or
has been fixed or limited by any of these rules or by any direction or order of
the Court or Judge, the costs or any application to extend such time and of any
order made thereon shall be borne by the party making such application unless
the Court or Judge shall otherwise order.»
Με την εν λόγω Διαταγή, η οποία αντιστοιχεί στην O.64 R.7 των παλαιών
Αγγλικών Θεσμών, παρέχεται εξουσία στο Δικαστήριο για παράταση των χρονικών
διαδικαστικών προθεσμιών (βλ. Αδελφοί Ιακώβου (Κατασκευαί) Λτδ ν.
Χ'Νικόλα (1990)
1 Α.Α.Δ 470 και Γεωργιάδης ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1992)
4Β Α.Α.Δ 1569). Προκύπτει από την ανάγνωση της πιο πάνω διαταγής ότι
δυνάμει αυτής, το Δικαστήριο δύναται να παρατείνει προθεσμίες που καθορίζονται:
• Στους θεσμούς πολιτικής
δικονομίας, και
• Σε διατάγματα που
παρατείνουν προθεσμίες που προβλέπουν οι θεσμοί πολιτικής δικονομίας.
Είναι σαφές από το ίδιο το λεκτικό της Δ.57 Θ.2 ότι η
εφαρμογή της αφορά προθεσμίες που καθορίζονται από τους θεσμούς πολιτικής
δικονομίας και όχι σε άλλες περιπτώσεις όπως η νομοθετική ρύθμιση προθεσμιών
προσφυγής στο Δικαστήριο (βλ. Μαραγκού ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1997)
1Γ Α.Α.Δ 1715 Γεωργίου ν. Θεμιστοκλέους (2002)
1 Α.Α.Δ 1498 και Annual Practice 1958 σελ. 1813).
Επιπλέον, στην υπόθεση Λυρατζής ν. Χαραλάμπους κα (1989) 1(Ε)
Α.Α.Δ 193, επαναλήφθηκε η αρχή ότι η Δ.57 Θ.2 αφορά
μόνο παράταση προθεσμιών που προβλέπουν οι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας.
Στην περίπτωση της εν λόγω απόφασης, η Δ.57 Θ.2 δεν
μπορούσε να εφαρμοσθεί, γιατί δεν καθορίζεται προθεσμία στους θεσμούς,
σχετικά με "λεπτομέρειες γενικών λόγων εφέσεως".
Παρά τα πιο πάνω, στην υπόθεση Επίσημος Παραλήπτης ως εκκαθαριστής
της K.S.S Trading Ltd ν. Γενικές Ασφάλειες Κύπρου (2005)
1 Α.Α.Δ 146, αποφασίστηκε ότι το Δικαστήριο έχει εξουσία να παρατείνει τον
χρόνο που καθορίστηκε σε εκ συμφώνου διάταγμα για παροχή ασφάλειας εξόδων.
Λέχθηκε συγκεκριμένα ότι εκδίδοντας το Δικαστήριο το εκ συμφώνου διάταγμα,
ασκεί την εξουσία του στηριζόμενο μεν στην δήλωση των διαδίκων, διατηρεί όμως
ακέραιη την διακριτική εξουσία του για περαιτέρω διαδικαστικές και δικονομικές
ρυθμίσεις, ανάλογα με το τι δικαιολογούν οι περιστάσεις. Θα μπορούσε δε να
εγκρίνει το αίτημα παράτασης του χρόνου, στα πλαίσια της διακριτικής του
ευχέρειας αν έκρινε ότι δικαιολογείτο.
Οι ίδιες αρχές εφαρμόζονται κατά την κρίση μου και στην
παρούσα περίπτωση, παρότι το διάταγμα του Δικαστηρίου δεν εκδόθηκε εκ συμφώνου
αλλά μετά από ακρόαση και παρότι η προθεσμία που επιδιώκεται να παραταθεί δεν
καθορίζεται στους θεσμούς αλλά στο διάταγμα του Δικαστηρίου για παραμερισμό της
ερήμην εκδοθείσας απόφασης. Το Δικαστήριο μετά την άσκηση της εξουσίας του να
καθορίσει τον αρχικό χρόνο πληρωμής των εξόδων, διατηρεί σύμφωνα με την
υπόθεση Επίσημος Παραλήπτης ν. Γενικές Ασφάλειες Κύπρου (ανωτέρω),
την εξουσία του για περαιτέρω διαδικαστικές ρυθμίσεις. Επιπλέον, η παρούσα δεν
αφορά προθεσμία που καθορίζεται στον Νόμο όπως ήταν η περίπτωση στις
υποθέσεις Γεωργίου ν.
Θεμιστοκλέους & Μαραγκού ν. Κυπριακής
Δημοκρατίας (ανωτέρω).
Ανεξαρτήτως των πιο πάνω, κρίνω ότι η αιτούμενη παράταση θα
μπορούσε να διαταχθεί και στην βάση των συμφυών εξουσιών του Δικαστηρίου όπως
εισηγήθηκε επί του προκειμένου, η συνήγορος για τον αιτητή, παραπέμποντας στην
υπόθεση Αυξεντίου ν. Σάββα (2003)
1Γ Α.Α.Δ 1963. Στην εν λόγω απόφαση, δόθηκε παράταση χρόνου προκειμένου ο
εναγόμενος να συμμορφωθεί με απόφαση του Δικαστηρίου να παραδώσει λογαριασμό
στον ενάγοντα. Αίτημα του ενάγοντα για ακύρωση του διατάγματος παράτασης,
απορρίφθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο. Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την
έφεση του ενάγοντα, επικυρώνοντας την προσέγγιση του πρωτόδικου
Δικαστηρίου.
Επαναλήφθηκε από το Εφετείο ότι η Δ.57 Θ.2 έχει
εφαρμογή μόνο όπου ο χρόνος καθορίζεται από τους Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας
και όχι σε άλλες περιπτώσεις. Επισημάνθηκε όμως ταυτόχρονα ότι σε
ενδιάμεσες διαδικασίες, το Δικαστήριο έχει συμφυή εξουσία να παρατείνει τις
προθεσμίες, ανεξάρτητα από οποιουσδήποτε κανονισμούς. Κρίθηκε ότι επρόκειτο για
κλασική περίπτωση όπου υπήρχε σύμφυτη εξουσία του Δικαστηρίου, έστω και αν
η Δ.57 Θ.2
για παράταση του χρόνου δεν είχε εφαρμογή στην περίπτωση. Η ύπαρξη της σύμφυτης
εξουσίας του Δικαστηρίου κρίθηκε αναγκαία για να μπορέσει το Δικαστήριο
να λειτουργήσει ως Δικαστήριο δικαίου ώστε να εφαρμοστεί η απόφασή του.
Διαφορετική κατάληξη θα καθιστούσε την απόφαση του Δικαστηρίου άνευ σημασίας.
Όπως έχει νομολογηθεί, σύμφυτη είναι η δικαιοδοσία του
Δικαστηρίου η οποία ενυπάρχει λόγω της ταύτισής της με το Δικαστήριο και της
αναγκαιότητας ύπαρξής της για τη λειτουργία του Δικαστηρίου ως Δικαστηρίου
δικαίου. Δεν επεκτείνεται πέραν του ορίου τούτου, ούτε αποτελεί πηγή εξουσίας
ανεξάρτητης από το νόμο και τους θεσμούς (Sofocli v. Leonidou (1988)
1 C.L.R. 584).
Από το υλικό που τέθηκε ενώπιον μου, κρίνω ότι εφαρμόζονται
στην παρούσα περίπτωση, οι αρχές της υπόθεσης Αυξεντίου ν. Σάββα (ανωτέρω).
Είναι προφανές από τα γεγονότα της παρούσας ότι άρνηση του αιτήματος παράτασης
της προθεσμίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην εξουδετέρωση του διατάγματος του
Δικαστηρίου για παραμερισμό της ερήμην εκδοθείσας απόφασης. Επιπλέον κρίνω ότι
ο εναγόμενος - αιτητής, έδωσε ικανοποιητικές εξηγήσεις γιατί δεν συμμορφώθηκε
με τον αρχική προθεσμία που καθόρισε το Δικαστήριο.
Συνοψίζοντας όλα τα πιο πάνω και ασκώντας τις συμφυείς
εξουσίες που μου παρέχονται δυνάμει της πιο πάνω νομολογίας, εκδίδω διάταγμα
παράτασης του χρόνου πληρωμής των ανωτέρω επιδικασθέντων εξόδων για περίοδο 30
ημερών από σήμερα». (δημοσίευση απόφασης: cylaw.org)
[1] Ενδιάμεση
Απόφαση της 12ης Μαρτίου 2018,αρ. αγωγής 4049/2015
Σχόλια