Αίτηση παράτασης χρόνου καταχώρησης έφεσης βάσει του άρ.134 Ποιν.Δικονομιας κεφ.155: Η καθυστέρηση καταχώρισης λόγω αλλαγής δικηγόρου δεν συνιστά λόγο παράτασης
Το Ανώτατο Δικαστήριο δικάζοντας κατά τη δευτεροβάθμια
δικαιοδοσία απέρριψε ex parte αίτηση με την οποία ζητείτο παράταση του χρόνου
καταχώρησης έφεσης με βάση το άρθρο 134 της Ποινικής Δικονομίας κεφ.155 εναντίον
απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας με την οποία ο κατηγορούμενος
αθωώθηκε και απαλλάχθηκε από δύο κατηγορίες για πρόκληση τρόμου κατά παράβαση
του άρθρου 91Α του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154 και για παράνομη επίθεση κατά
παράβαση του άρθρου 242 του ιδίου Κεφαλαίου.
Εν προκειμένω ο αιτητής την παράταση είχε την ιδιότητα του
κατήγορου ως παραπονούμενος. Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε μη
ικανοποιητική την προσαχθείσα υπό του κατηγόρου μαρτυρία θεωρώντας την
αναξιόπιστη και οδηγήθηκε σε αθωωτική απόφαση.
Δυνάμει του άρθρου 134, της Ποινικής Δικονομίας Κεφ. 155 ο
χρόνος εντός του οποίου μπορεί να ασκηθεί έφεση δύναται να παραταθεί, κατόπιν
απόδειξης βάσιμου λόγου, από το Ανώτατο Δικαστήριο σε οποιοδήποτε χρόνο.
Όπως αναφέρεται στην απόφαση του Δικαστηρίου (7/7/2017), υπάρχει
πλούσια νομολογία που στηρίζεται στο πιο πάνω άρθρο και πώς αυτό ερμηνεύεται
από το Δικαστήριο.
Στην υπόθεση Eurohouse Finance Ltd v.
Αστυνομικού Διευθυντή Επαρχίας Λεμεσού, (2002) 2 Α.Α.Δ. 52, αναφέρεται ότι
η παράταση του χρόνου για την υποβολή έφεσης αποτελεί εξαιρετικό μέτρο, το
οποίο μπορεί να παρασχεθεί μόνο εφόσον καταδειχθεί καλός λόγος, τέτοιος που να
αντισταθμίζει το τελέσφορο των δικαστικών αποφάσεων, συνυφασμένο με την
τελεσιδικία. (Βλ. επίσης Τάσος Φιλίππου ν. Δημοκρατίας (2006) 2
Α.Α.Δ. 98 και Δημοκρατία ν. Κυριάκου (2003) 2 Α.Α.Δ. 479).
Εν προκειμένω η
πρωτόδικη αθωωτική απόφαση εξεδόθη στις 29.5.2017 και όπως διαπιστώνει το
Δικαστήριο, «οι συναφείς δικαιολογίες που δίδονται από τον Αιτητή δεν
συναρτώνται με ταυτόχρονη αιτιολόγηση επί του χρόνου που έχει παρέλθει μεταξύ
29.5.2017 και ημερομηνίας υποβολής της αίτησης δηλαδή την 29.6.2017».
Και συνεχίζει το δικαστήριο: «Ο αιτητής αναφέρεται στην
απροθυμία της δικηγόρου του να καταθέσει έφεση, ταυτόχρονα όμως δηλώνει
αόριστα, κατά την κρίση μας, ότι η δικηγόρος του καθυστέρησε να τον δεχθεί για
να εξοφλήσει το υπόλοιπο οφειλόμενο ποσό και να παραλάβει το φάκελο, γεγονότα
τα οποία αναφέρει ότι έλαβαν χώραν στις 19.6.2017.
Καταλήγει δε ότι μετά
από τις πιο πάνω δυσκολίες και ασυνεννοησίες με την προηγούμενη του δικηγόρο
ανέθεσε σε νέο δικηγόρο να προχωρήσει στην καταχώρηση έφεσης. Είναι η
θέση του ότι η παρούσα γίνεται καλόπιστα για σκοπούς δίκαιης απονομής της
δικαιοσύνης και δεν υπήρξε σοβαρή καθυστέρηση προς το σκοπό αυτό».
Το Δικαστήριο
λαμβάνοντας υπόψη ότι πρόκειται για αθωωτική απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου
και ότι είναι προαπαιτούμενη η σχετική άδεια του Γενικού Εισαγγελέα ως προς την
καταχώρηση έφεσης, έκρινε ότι «οι δοθείσες δικαιολογίες δεν αποτελούν σοβαρό
έρεισμα καταδεικνύον καλόν λόγο τέτοιο που να αντισταθμίζει το τελέσφορο των
δικαστικών αποφάσεων συνυφασμένο με την τελεσιδικία, ως ορίζει η νομολογία» και
ότι «ο Αιτητής έπρεπε να είχε καταδείξει καλό λόγο ουσιαστικής αδυναμίας για να
ασκήσει το δικαίωμα του, πράγμα που απέτυχε να πράξει».
Ενόψει του παραπάνω σκεπτικού η αίτηση για παράταση χρόνου καταχώρισης
έφεσης βάσει του άρ.134 Ποιν.Δικονομίας κεφ.155 απορρίφθηκε. (δημοσίευση απόφασης:cylaw.org)
Σχόλια