Απόρριψη προσφυγής κρατούμενου των Φυλακών που ζητούσε με τη σύντροφό του χώρο για τεκνοποίηση

Το Διοικητικό Δικαστήριο απέρριψε προσφυγή κρατούμενου στις Φυλακές κατά απόφασης της Διεύθυνσης των Φυλακών που απέρριψε το αίτημά του να παρασχεθεί σε αυτόν και τη σύντροφο του χώρος στις φυλακές για να έχουν επαφή με σκοπό την τεκνοποίηση. (απόφαση της 9.8.2018-Υπόθεση aρ. 41/2015).

Ειδικότερα, σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, το 2014, ο δικηγόρος των αιτητών υπέβαλε αίτημα προς την Διεύθυνση των Κεντρικών Φυλακών, όπως παρασχεθούν στο ζεύγος οι κατάλληλες συνθήκες και ευκαιρία για να έχουν επαφή για σκοπούς τεκνοποίησης.  Στις 29/10/2014, το αίτημα απερρίφθη από τη Διεύθυνση Φυλακών με την αιτιολογία ότι «σύμφωνα με τα άρθρα 15 και 16(2) του Περί Φυλακών Νόμου και το άρθρο (124) Κ.Δ.Π. 121/97 των Περί Φυλακών Κανονισμών, κρατούμενος ο οποίος έχει καταδικαστεί σε ποινή ισόβιας φυλάκισης για να μπορεί να αιτηθεί άδεια εξόδου προς το Διευθυντή, για εύλογους σοβαρούς, οικογενειακούς, προσωπικούς ή επαγγελματικούς λόγους, ή για οποιοδήποτε σκοπό που αποβλέπει στην ενίσχυση των δεσμών του κρατούμενου με την οικογένεια του και το κοινωνικό του περιβάλλον, θα πρέπει να συμπληρώσει δέκα χρόνια συνεχούς κράτησης».

Η πλευρά της Διεύθυνσης των Φυλακών αντέτεινε ότι  με την προσφυγή δεν προσβάλλεται εκτελεστή διοικητική πράξη, αφού η απόφαση του Διευθυντή των Κεντρικών Φυλακών, αποτελεί διοικητικό μέτρο εσωτερικής φύσης, ενώ ο αιτών υποστήριξε δια του συνηγόρου του ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν σχετίζεται με τη λειτουργία των φυλακών και δεν είναι πειθαρχικό ή λειτουργικό μέτρο, αλλά σχετίζεται με την παροχή ευκαιρίας στους αιτητές να τεκνοποιήσουν. Πρόσθεσε δε ότι οι καθ’ων η αίτηση «όφειλαν να λάβουν όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα, περιλαμβανομένης της παροχής κατάλληλου χώρου στις φυλακές για σκοπούς τεκνοποίησης.  Το σύστημα της φυλάκισης θα πρέπει να επιδεικνύει τον απόλυτο σεβασμό των φυλακισμένων και οι συνθήκες των φυλακών να είναι όσο το δυνατό ευνοϊκές γι' αυτούς».

Η Διεύθυνση Φυλακών επιχειρηματολόγησε αναφέροντας ότι ο αιτητής «έχει απωλέσει νόμιμα το δικαίωμα στην ελευθερία του και κατά συνέπεια, όλων των δικαιωμάτων στον βαθμό που απορρέουν από αυτό.  Ο περιορισμός αυτός λοιπόν (της τεκνοποίησης), εντάσσεται στις νόμιμες συνέπειες της ποινικής καταδίκης».

Το Δικαστήριο, παραπέμποντας σε σχετικές αποφάσεις, επισήμανε ότι «εχει νομολογηθεί, με σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ότι διοικητικές αποφάσεις οι οποίες σχετίζονται με τη λειτουργία των φυλακών, περιλαμβανομένων ακόμη και αποφάσεων που, θα μπορούσαν να θεωρηθούν τιμωρητικές, δεν αποτελούν εκτελεστές διοικητικές πράξεις».

Ενδεικτικά, στην απόφαση Ανδρέας Ονουφρίου v. Κυπριακής Δημοκρατίας, υπόθεση αρ. 105/2012, ημερομηνίας 10/1/2013, κρίθηκε ότι αποστέρηση στον αιτητή του δικαιώματος των δεσμών του με την οικογένεια του με αναφορά στις άδειες εξόδου, αποτελούσε θέμα που είχε να κάμει με την εσωτερική λειτουργία των φυλακών και δεν υπόκειτο στην αναθεωρητική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου. 

Το Διοικητικό Δικαστήριο καταλήγει ως εξής: «Εν προκειμένω, αποτελεί γεγονός ότι ο αιτητής αρ. 1 εκτίει ποινή ισόβιας φυλάκισης.  Κατά συνέπεια, για να μπορούσε να του παρασχεθεί άδεια εξόδου από τις φυλακές - εφόσον κατά παραδοχή των καθ' ων η αίτηση "δεν υπάρχει κατάλληλα διαμορφωμένος χώρος στο Τμήμα Φυλακών για το σκοπό" δηλαδή της τεκνοποίησης - σύμφωνα με τις πρόνοιες του Κανονισμού 124 της ΚΔΠ 121/97 (ανωτέρω), θα πρέπει μεταξύ άλλων, ο αιτητής να παραμείνει στη φυλακή για συνεχή περίοδο δέκα τουλάχιστον ετών.  Πριν την συμπλήρωση των δέκα χρόνων, ο Διευθυντής έχει εξουσία να επιτρέψει τη μεταφορά του κρατούμενου με κατάλληλη συνοδεία εκτός των φυλακών σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, στις οποίες δεν συγκαταλέγεται η περίπτωση του αιτητή. 

Συναφώς, και με δεδομένη την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου επί του θέματος, όπως αυτή έχει εκτεθεί ανωτέρω, κατά την άποψη μου η προσβαλλόμενη απόφαση, η οποία εκδόθηκε στα πλαίσια της αρμοδιότητας του αποφασίζοντας οργάνου και των εξουσιών που απορρέουν από τη σχετική Νομοθεσία και αποσκοπεί στην εύρυθμη λειτουργία και ασφάλεια των φυλακών, δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη».

Με το ως άνω σκεπτικό το Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή του αιτούντος ως μη παραδεκτή και επιδίκασε 1300 ευρώ δικαστικά έξοδα εις βάρος του. (δημοσίευση απόφασης: cylaw.org)

Διαβάστε ακόμα: Αλλαγές στον περί των Δικαιωμάτων Προσώπων που Συλλαμβάνονται και Τελούν υπό Κράτηση Νόμο: Υποχρέωση ενημέρωσης συλληφθέντος προσώπου για το δικαίωμα της μη αυτοενοχοποίησης